Spotkanie Opłatkowe 2024 w atmosferze radosnych kolęd

Spotkanie Opłatkowe 2024 Rada Duszpasterska Akcja Katolicka Parafia Poniatowa foto 13

W niedzielne popołudnie 7 stycznia w naszej Parafii odbyło się tradycyjne Spotkanie Opłatkowe 2024, w którym wzięli udział członkowie Akcji Katolickiej oraz Rady Parafialnej. Zapraszamy na krótką relację z tego wydarzenia!

Spotkanie Opłatkowe 2024 w Parafii Poniatowa: Modlitwa i wspólne kolędowanie

To już staje się tradycją, że co roku Akcja Katolicka oraz Rada Parafialna gromadzą się wspólnie na Spotkaniu Opłatkowym. Tym razem przeżywaliśmy to radosne wydarzenie w niedzielę 7 stycznia – w Święto Chrztu Pańskiego.

Spotkanie Opłatkowe 2024 rozpoczęło się Koronką do Bożego Miłosierdzia pod przewodnictwem Księdza Proboszcza Piotra Petryka. Po zakończeniu modlitwy wszystkim uczestnikom spotkania życzenia świąteczno-noworoczne złożyli Ksiądz Proboszcz wraz z Przewodniczącą Akcji Katolickiej w Poniatowej, Panią Zofią Kijak. Zgromadzonym członkom wspólnot parafialnych podziękowali także za zaangażowanie oraz pomoc wkładaną w budowanie lokalnej wspólnoty Kościoła.

Spotkanie Opłatkowe 2024: „Bóg zstępuje z tronu Nieba i rodzi się na ziemi”

Po duchowym umocnieniu nastąpiło przełamanie się opłatkiem i składanie życzeń. Zebrani mieli również okazję wysłuchania wiersza Pana Jerzego Śwista pt. „Cud nocy grudniowej”, który przedstawiła jego żona, Anna. Na zakończenie wybrzmiał radosny śpiew kolęd i wspólna agapa. Do zobaczenia za rok!

CUD NOCY GRUDNIOWEJ

Noc cicha, grudniowa
Grafitem do snu się okrywająca.
Pełna magii, jak marzenie.
Jak dziecka westchnienie
Ku gwiazdom zmierzające,
Swojego spełnienia oczekujące.
By ziemia z niebem się jednała
I pokój światu dała.
By w samym centrum ciemności
Wielka jasność się stała
I mroczną boleść strapienia
Mocą swą porozpędzała.
By trąb dźwięki radosne
Światu oznajmiały,
Że cieszyć się trzeba,
Bo Bóg zstępuje z tronu Nieba
I rodzi się na ziemi,
Wśród ludzi, jak pomiędzy swymi.
Na znak tego cudu niezwykłego
Aniołowie jak pieczęć, ofiarę składają
I ze swych skrzydeł pierze wyrywają,
Spuszczając z góry, niby gwiazdki z nieba,
Które, jak spełnione marzenia spadają
I białym puchem ziemię pokrywają.
A niebo tak się trudzi,
By dobro wydobyć z człowieka
I do miłości pobudzić ludzi.
A gdy będą łamali się opłatkiem,
Nie zapomnieli o tym przypadkiem.

Napisz komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

4 + 2 =

Do góry Skip to content